Rozdział 2

"Jestem jakoś szczególnie wyjątkowy? "

____________________________________

-Ogromnie cieszę się,że możesz tu być ze mną.Harry i Ron to świetni przyjaciele,ale brakowało mi przyjaciółki.Tak,tak musisz ich poznać.Idą!-krzyknęła Hermiona i podbiegła do dwóch chłopaków,wyższy,czarnowłosy z okrągłymi okularami posłał mi przyjacielski uśmiech po czym podszedł.

-Harry Potter-przedstawił się.

-Ten Harry Potter ?-zapytałam niedowierzając.Chyba powinnam zamilknąć,bo nie mogę robić z niego gwiazdy,ponieważ Jego rodzice zginęli z ręki Voldemorta.Teraz nienawidzę siebie za słowa,które powiedziałam.Zawsze najpierw mówię potem myślę.-To znaczy Lily Dumbledore-wybrnełam.

-Ta Lily Dumbledore?-zaśmiał się i ruchem ręki zawołał swojego kolegę o ognistych włosach.

-To jest Ron.-Hermiona powiedziała za niego co wydawało się troche dziwaczne.

-On nie mówi dużo przy dziewczynach,to znaczy prawie nie rozmawia z dziewczynami,po za Hermioną i jego mamą,oczywiście-powiedział Harry wywołując u mnie śmiech.

-To na swój sposób urocze-odpowiedziałam bez wielkich emocji,ale Ron chyba Wziął to głęboko to siebie,ponieważ prawie zemdlał i musieliśmy go złapać,by nie rozbił sobie głowy.

-Nie powinnaś mówić mu takich rzeczy

-Chciałam być miła

-Nie powinnaś-poleciła mi Hermiona-Musimy iść na lekcję z eliksirów-westchnęła z niezadowoleniem.-Lubię lekcje.Lubię się uczyć,ale Ron...Ogh,szkoda słów sama zobaczysz.

Poszłam za nią do klasy.Siedziałyśmy razem,wszyscy dookoła śmiali się,rozmawiali,żartowali.Jednak kiedy wszedł nauczyciel wszyscy ucichli,jakby z przerażenia.

-Cicho być !-krzyknął i rozejrzał się po klasie nauczyciel,który przerażał mnie swoim wyglądam jak i zachowaniem.Jeździł swoim wzrokiem po klasie,a ja usilnie pragnęłam by nie zatrzymał go na mnie.Ale i tak to zrobił.

-Hm...Lily Madeline Dumbledore,córka Cedrika,wnuczka Albusa.Córka chrzestna samego James'a.Witam Cię w naszych skromnych progach-powiedział sarkastycznie.Jakby pragnął,by nienawidzili mnie za to skąd pochodzę.Widzę go pierwszy raz w życiu,ale już wiem nie będziemy się lubić.Widziałam spojrzenia wszystkich dookoła,patrzeli z pogardą,niektórzy z obrzydzeniem jakbym niby miała lepiej jako wnuczka dyrektora.Gdyby tak było nie mieszkałabym nigdy we Francji.Nie.

Chciałam krzyknąć na niego,podnieść się z ławki i wyjść,ale ucichłam,spuściłam głowę w dół i milczałam.Resztę lekcji obserowałam z uwagą i przyznaję rację Hermionie,Ron jest nie do zniesienia.Nie słucha,nic nie robi  i uwielbia przeszkadzać.Ale co ja mogłam,śmiałam się i też dostawałm różdżką Snape'a po karku.Chyba muszę się przyzwyczaić.

Po skończonych zajęciach siedzieliśmy całą czwórką na ławkach dziedzińca i oczekiwaliśmy lunchu.

-Mam nadzieję,że podadzą dzisiaj zapiekanki-Ron zacierał dłonie na myśl o kolacji,a ja szczerze podzielałam jego podneicenie,ponieważ też byłam bardzo głodna.

-Ron nie samym chlebem żyje człowiek-szturchneła go Hermiona.

-Ale bez chleba w ogóle nie będzie żył-bąknął do niej z wyrzutami,a ja i Harry przysłuchiwaliśmy się ich delikatnej kłótni.

-Snape mówił,że jesteś wnuczką Dumbledore'a?-Tak-kiwnełam głową na pytanie Harry'ego.-Czyli nasi rodzice musieli się znać...-powiedział zastanawiając się.

-Racja Harry-usłyszeliśmy głos Snape'a zza naszych pleców.

-Nie tylko się znali James Potter był jej ojcem chrzestnym,a imię otrzymała po Twojej matce.Jakże wielki ból musiała sprawić im ich śmierć prawda Lily?-Snape założył swoje ręce do tyłu i spogladał na mnie pytająco.

-Nie wiem.Rodzice nie mówią...za wiele.-zanim usłyszał odpowiedź zniknął.To zaczyna mnie przerażać.A z drugiej strony to było beszczelne,ni kszty szacunku.Po co pytał skoro nie oczekiwał odpowiedzi.

-POOOOOOOMOOCY !Nienawidzę Was wszystkich wy podłe szlamy-usłyszeliśmy krzyk niedaleko nas i pobiegliśmy w Jego stronę.

Ron chyba najdokładniej wiedział skąd się niesie dlatego pobiegliśmy za nim.

Zobaczyliśmy chłopaka ze Slytherinu,przywiązanego za dwie nogi do drzewa,najwidoczniej dał się złapać na najstarszy żart na świecie.

-Pomocy!!!Co się patrzycie.Wypuście mnie!-krzyczał,a wszyscy dookoła wybuchnęli śmiechem.Opórcz mnie.Wydawał się nie groźny.Tak,jego słowa były okropne,ale każdy człowiek,który by utknął na drzewie wyrażałby się w taki sposób.Przynajmniej tak mi się wydaje.

-Cicho!Niech mu ktoś pomoże!Ciekawe co wy byście zrobili na jego miejscu-krzyknęłam,a wszyscy ucichli.

Harry pomógł mi wejść na drzewo i razem rozwiązaliśmy liny.Chłopak spadł na ziemię,ale nie stało mu się nic poważnego.Potem zeszłam z drzewa i stanęłam na przeciwko niego.

-Jak mogłeś dać się złapać?-prychnełam.

-Zamknij się-warknął na mnie i machał swoimi rękami w ogromnym gniewie.

-Może trochę grzecznie,bo to ja ściągnęłam Cię z tego drzewa

-To co? Mam teraz czyścić Ci buty?Jestem Draco Malfoy możesz co najwyżej  o mnie śnić.

-A więc Draco...Lily Dumbledore-podałam mu rękę,a on na dźwięk mojego nazwiska rozszerzył oczy po czym uciekł,a po drodze zdążył potknąć się o własne nogi ze dwa razy.

-Jestem taka straszna czy on jakby "dziki" ?-spytałam Hermiony w drodze na posiłek.

-Ciężko powiedzieć Draco  jest...durny,tak jakby.

                                             ***

Wchodząc na salę słyszałam głośne śmiechy Harry'ego  i Ron'a, którzy rozmawiali z dwoma uczniami ze starszej klasy.Hermiona szła w ich stronę,więc zdecydowałam zrobić to samo.

-Mam nadzieję,że taka nauczka mu wystarczy.A jak nie to go przywiesimy wyżej.-chłopcy żartowali,a ja już wiedziałam kto zrobił tak ogromną przykrość Draco.

-Czyli to wy-słowa same wydobyły się z moich ust.

-We własnej osobie-bliźniacy odpowiedzieli równocześnie-A ty jesteś?

-Lily Dumbledore-krzyknął Ron z uśmiechem,a po moim spojrzeniu odszedł  i usiadł przy stole.

-Wnuczka dyrektora?Nie źle -znów powiedzieli równocześnie-To jest George,a ja jestem Fred.

-A więc Fred... tak bardzo bawi Cię sprawianie innym przykrości?

-Chodzi o Draco?Wiem,jesteś nowa,ale przekonasz się,że należało mu się za nazwanie Hermiony szlamą lub za straszenie Rona-powiedział,ale przy wspomnieniu  o Ron'ie zaśmiał się.

-Tak nie można

-Można-mrugnął do mnie i usiadł obok swojego brata przy stole.Jedynym wolnym miejscem okazało się być to obok Fred'a i chyba nie miałam wyboru,więc zajęłam to miejsce.

-Jestem jakoś szczególnie wyjątkowy?-zapytał odwracając się w moją stronę.

-Czemu pytasz?

-Usiadłaś obok mnie.

-To było jedyne wolne miejsce

-Auć.Powiedzmy,że Ci wierzę-mrugnął do mnie ponownie po czym sięgnął po dwie zapiekanki,jedną dla siebie,a drugą podał mi.

-Dziękuję

-Nie ma sprawy.

Po 10 minutach Hermiona zaczeła temat jesiennego balu,który podobno odbywa się co rok w Hogwarcie.

-Najgorsze jest to,że to już za tydzień-westchnęła z żalem.

-Nie Granger,najgorsze jest to,że dziewczyny nie pchają się stadami ,żeby iść ze mną czy z Ron'em,szczególnie NIE z Ron'em.

-Lily nie będzie miała problemu ze znalezieniem partnera-sapnął do mnie Ron,nieświadomie przy tym śliniąc się.

-Czemu?-zapytałam.

-Nie widzisz tego?Rozejrzyj się wszyscy chłopcy spoglądają na Ciebie,starsi,inteligentniejsi,zazdroszczę-Hermiona mówiła z ogromnym podnieceniem-Podoba Ci się któryś?-zapytała,a ja ukradkiem spojrzałam na Fred'a,a potem rozejrzałam się po całej sali,by na końcu jednego ze stołów zobaczyć chłopaka,którego można nazwać ideałem.

-Jest świetny-powiedziałam do Hermiony,a wszyscy odwrócili się w jego stronę

-Cedrik Diggory wybór wprost idealny.I słyszałam od Ginny,która wie od Lisy,że pytał o Ciebie i jesteś jego numerem jeden na bal.